Twee werelden verbonden

Jacobien Kalule-Dusseldorp kreeg in april dit jaar een koninklijke onderscheiding. Natuurlijk zijn we supertrots als één van onze leden zo gehonoreerd wordt en willen we weten, waarom zij Lid in de Orde van Oranje-Nassau is geworden. Onlangs lukte het eindelijk om haar te spreken te krijgen. Want Jacobien is iemand met een drukke agenda. Naast het vrijwilligerswerk waarvoor ze koninklijk is onderscheiden, is ze verpleegkundige bij het Tropencentrum van het Amsterdam UMC. Samen met haar man woont ze in Nigtevecht. De weg daarnaartoe is heel bijzonder.

Jacobien groeide op in Winschoten. Na de middelbare school deed ze een opleiding als verpleegkundige en OK-verpleegkundige in wat toen nog het Academische Ziekenhuis Groningen heette. Om de een of andere reden wilde ze altijd al heel graag naar Afrika. Een chirurg uit het AZG adviseerde haar een brief te schrijven naar een bevriende chirurg in Nairobi. Toen mocht ze een tijdje met hem samenwerken om te kijken of het wat voor haar was.

Enkele dagen per maand vloog de chirurg naar afgelegen gebieden voor en met de Flying Doctors en ook daar wilde hij haar graag mee naar toe hebben. Zo ontmoette ze haar man, Samuel Kalule. Hij was de piloot van het vliegtuig. Ze trouwden en wilden graag in Nairobi blijven wonen en werken. Maar op een gegeven moment werd de situatie daar zo onveilig, dat ze ook met het oog op eventuele kinderen terug naar Nederland wilden. Na de nodige omzwervingen kwamen ze in 1987 in Nigtevecht terecht waar ze sindsdien met veel plezier zijn blijven wonen.

Oeganda

In Nigtevecht is het echtpaar zeer actief in het vrijwilligerswerk. Toen de diaconie destijds in 2001 een nieuw project zocht, wisten zij wel iets. Samuëls zus in Oeganda had hen verteld dat heel veel kinderen daar zonder ouders opgroeien omdat die gestorven zijn aan Aids. Ze kunnen niet naar school, waardoor ze een onzekere toekomst tegemoet gaan. Ze wonen bij opa’s en oma’s die helemaal geen geld hebben. Zo begon de diaconie aan een project om 65 kinderen financieel te adopteren zodat zij naar school konden. In de loop der jaren is het project uitgegroeid tot een project van het hele dorp Nigtevecht.

Self supporting

De kinderen krijgen een maaltijd op school, het schoolgebouw is opgeknapt én er zijn huisjes gebouwd voor de leerkrachten zodat die niet elke dag kilometers hoeven te lopen en er is een watertank gebouwd. Ook zijn er “ fornuisjes” gebouwd en pannen hiervoor gedoneerd. Jaarlijks wordt het schoolgeld voor deze kinderen betaald. Ook worden er kooklessen gegeven en is er een curriculum “landbouw en veeteelt”. Er wordt geleerd hoe kalkoenen en eenden worden gehouden en hoe groente en fruit worden verbouwd. Het doel is dat kinderen self supporting leren te zijn. Ook geeft Helpt u Hopen voorlichting over het HIV-virus, zodat jongeren niet onnodig ziek worden. Stap voor stap, kleinschalig helpt een dorp in Nederland een dorp in Oeganda met de familie Kalule als verbindende schakel.

Eer

Jacobien Kalule vindt het een grote eer dat zij is onderscheiden en is ook blij met de extra aandacht die dat oplevert voor het project Helpt u Hopen.  Corona heeft er ook in Oeganda flink ingehakt, waardoor de hulp nog steeds meer dan welkom is. Jacobien zal het dus nog wel een tijdje druk blijven houden. Met in ieder geval één vaste afspraak in de maand, de damesdag. Dat vindt ze altijd supergezellig en ze ziet nu al uit naar komende dinsdag!