Karel Kooistra is in 1992 lid geworden van Spandersbosch. In die tijd werkte hij bij de gemeente Hilversum. De wethouder waar hij veel mee te maken had, nam hem mee naar een golfclinic in Nunspeet op uitnodiging van een bedrijf in Huizen. Karel: “Eigenlijk was ik meteen verslaafd. Later had ik samen met hem contact met het bestuur van de toenmalige Omnivereniging, waar ook de golfafdeling onder viel. We kregen een golfles aangeboden door Hans-Erik Sterken en mochten ook de baan in, op de hockeyvelden. Ik ben lid geworden en gebleven.”

Het was een leuke groep mensen, die aan elkaar gewaagd waren. Alle intenties van onze vier oprichtsters ten spijt om een laagdrempelige club te zijn, was het nog wel wat elitair. Er werden veel geruite broeken en petten gedragen, maar daar kon ik mij gemakkelijk aan aanpassen.  Ik werd gevraagd als accomodatiecommissaris in het bestuur. Dat betekende vooral veel overleg met greenkeeper Luuk over maaien, greens, aanleg van bunkers en andere baanzaken.

De belangrijkste veranderingen die ik van dichtbij heb meegemaakt, zijn de aanleg van het golfpark in zijn huidige vorm toen de natuurbrug er kwam én de ontwikkeling van Spandersbosch tot één vereniging. In verschillende rollen was ik daar nauw bij betrokken.

Rond de eeuwwisseling ontstonden de plannen voor de aanleg van de natuurbrug. De toenmalige rentmeester-directeur van het Goois Natuurreservaat maakte zich daar heel sterk voor. De natuurbrug betekende een bedreiging en een kans voor de golfsport. Door de herinrichting van het gebied was er geen plek meer voor golf op de hockeyvelden. Wel deed zich een kans voor om een nieuw golfterrein te ontwikkelen in een ander gedeelte van de Zanderij én de BV Openbaar Golf Crailoo over te nemen van Bob Crone. Dat kostte de nodige moeite, maar is uiteindelijk gelukt.

Op de foto onder het toenmalig bouwteam rond 2004 voor de locatie van het clubhuis (van links naar rechts): Kees van Damme, Marijke ter Hart, Rob van de Braak, parkmanager Philip Schmittmann en Karel Kooistra.

Er is een ambitieus plan gemaakt voor de aanleg van de baan in zijn huidige vorm en de bouw van een nieuw clubhuis, ontworpen door Maarten Min. Dat laatste was nodig omdat het helemaal niet boterde tussen de golf en de hockey in één clubhuis. We moesten Bob Crone uitkopen… al met al was er ongeveer 3,5 miljoen euro nodig. De helft konden we lenen van de ING, de andere helft moest door de leden opgebracht worden. Alle toenmalige leden gingen akkoord met een achtergestelde lening, zodat we het plan konden realiseren.

Helaas niet. De afspraak was dat de lening – ook wel participatie genoemd – werd terugbetaald als iemand zijn lidmaatschap opzegde of kwam te overlijden. Maar rond 2014 bleek dat niet houdbaar. Het aantal leden liep flink terug en het terugbetalen van de leningen bracht Spandersbosch in grote problemen. Toen is door de Algemene Ledenvergadering besloten om de lening eeuwig achtergesteld te maken en niet meer terug te betalen.

De vereniging heeft inderdaad een moeilijke tijd doorgemaakt. Een tijd ook van veel conflicten tussen diverse besturen. Tussen de golf en de hockey, maar ook op het golfpark zelf. Je had de club, die verantwoordelijk was voor de verenigingsactiviteiten en de stichting, die verantwoordelijk was voor de exploitatie van het park, incl. het verpachten van de driving range. De club betaalde voor het gebruik van de baan aan de stichting. De belangen liepen niet altijd parallel, waardoor er veel onenigheid was tussen de club en de stichting. Gelukkig is daar nu een eind aangekomen. Er is nu één verenigingsbestuur dat integraal verantwoordelijk is voor alles op het park. Het huidige bestuur is heel ondernemend, waardoor het nu heel goed gaat. Daar ben ik heel blij mee. Ik ben ervan overtuigd dat het samen met de Commissie Leningverstrekkers ook een goede oplossing zal weten te vinden voor dát probleem.